پرتاب چندین کیلو گرم وسایل الکترونیکی به فضا موضوعی بود اما فرستادن انسان به کلی موضوعی دیگر . پیش از دستیابی به پروازهای فضایی سرنشین دار بسیاری از مشکلات باید حل میشدند. برخی از این مشکلات عبارت بودند از : تاثیرات فیزیکی شتاب بیش از حد و بی وزنی و تابش های خطرناک در فضاو بازگشت انسان به جو زمین.
بر طبق محاسبات دانشمندان هرکس که سوار بر فضاپیمایی به مدار برود نیروی شتابی معادل هشت برابر شتاب جاذبه ی زمین را متحمل میشود . کارشناسان امروز میدانند که بالاترین حدی که یک خلبان بدون غش کردن تحمل میکند چهار برابر شتاب جاذبه است. پس چطور فضانوردان آینده باید شتاب های بیشتر را تحمل کنند ؟؟
مهندسان برای ........

مهندسان برای آزمایش توانایی انسان بر تحمل شتاب های بالا افراد را تا جایی که میشد سریع چرخاندند.وسیله ای شبیه یک قایق از انتهای یک بازوی بلند آویزان بود که به تناوب یک موتور دوار متصل میشد.داوطلبی داخل این قایق می نشست . وقتی موتور شروع به حرکت میکرد قایق با سرعت فزاینده به دور خود می چرخید . داوطلبانی که به حالت نشسته باقی میماندند آثار وحشتناکی را پشت سر میگذاشتند . سرعت گردش خون کاهش می یافت .وقتی خون نتواند به بخش های حیاتی مغز برسد فرد بی هوش میشود .اما اگر داوطلب به پشت دراز بکشد کمی سرش را بالا نگه دارد و زانو هایش را کمی خم کند این آثار فیزیکی به این شدت نخواهند بود.
پس از آزمایش ها مشخص شد که فضانوردان به هنگام بیشترین شتاب فضاپیما باید به پشت بخوابند .نگرانی دیگر اثر بی وزنی بر فضانوردان بود . محققان با استفاده از یک مانور هوایی شرایط بی وزنی فضا را روی زمین ایجاد کردند . ابتدا خلبان یک شیرجه ی کم عمق زد سپس در حالی که سوخت را کاهش میداد سر هواپیما را به سوی بالا نشانه رفت و نیروی موتور را قطع کرد .در این حالت هواپیما مسیری منحنی شکل را طی کرد.ابتدا به سوی بالا سپس افقی و بعد به سوی پایین حرکت کرد .از زمانی که که خلبان پدال گاز (دریچه ی سوخت ) را رها کرد تا زمانی که تمام نیروی موتور ذخیره شد هواپیما و هر چیز داخل آن بی وزن بودند . زمان بی وزنی از 25 ثانیه تا 1 دقیقه متغیر بود .
در این مدت کوتاه افراد داخل اتاقک های آزمایش هواپیما آزادانه در فضای اتاقک ها شناور بودند . همچنین همه ی اجسام مستقلی که به جایی متصل نبودند .

بی وزنی آثار جانبی روانی هم داشت . افراد دچار سردرد و سرگیجه و تهوع میشدند و قادر نبودند حرکاتشان را کنترل کنند . این هواپیما را به دلیل کاملا واضحی دنباله دار استقراغ نامیده بودند . البته این آثار در افراد مختلف بسیار متفاوت بود .به نظر میرسید در بعضی ضعیفتر و در بعضی دیگر قویتر میشد.
مسلما فضانوردان باید دوره های شرطی سازی فیزیکی را برای تحمل حداکثر شتاب و بی وزنی طی کنند . پژوهشگران برای آزمایش این فکر حیوانات را تمرین دادند و بعد انها را به مدار فرستادند . این حیوانات به سلامت به زمین بازگشتند اما نسبت به تجربه ای که داشتند حال خوشی نداشتند . دانشمندان به این نتیجه رسیدند که فضانوردانی که به خوبی تمرین دیده باشند باید بتوانند شتاب زیاد و بی وزنی کوتاه مدت را تحمل کنند . افزون بر این محققان میدانستند که فضاپیما خارج از جو زمین زیر بمباران پرتوهای خطرناک است .پرتو های فرابنفش خورشید با نیرویی کاهش نیافتنی بر سروروی فضاپیما می خورند چرا که هوایی وجود ندارد تا آنها را جذب کند .
فوران های سطح خورشید پرتو ایکس و الکترون به سوی فضا پرتاب میکنند .همچنین در برخورد الکترون های آزاد و رها در فضا با بدنه ی فلزی فضاپیما ها نیز پرتوی ایکس ایجاد میشوند .
همچنین ممکن است فضاپیما با پرتو های پر انرژی کیهانی برخورد کند.کشف کمربند تابشی زمین در سال 1958 پرده از وجود منبع خطرناک دیگری برداشت . اما با بررسی  هایی  که با فضاپیما های بدون سرنشین انجام شد نشان داد که این تابش ها مشکل حل نشدنی برای فضاپیما ایجاد نمیکنند.حتی ورقه های نازک فلزی میتواند بیشتر پرتوهای فرابنفش و پرتوهای کم قدرت ایکس منتشر شده از خورشید را متوقف کنند.در شرایط عادی دیوارهای فضاپیما به قدر کافی ضخیم است که سرنشینان را از خطر تابش ها حفظ کند. البته درست کردن محافظ در برابر پرتو های کیهانی زیاد عملی نیست اما معمولا مقدار این پرتوها به قدری نیست که خطری داشته باشد .
همچنین با برنامه های مناسب میتوان از کمربند تابشی زمین هم در امان بود. همچنین لازم بود که فضاپیما را از گرمایی که به هنگام سقوط به داخل جو زمین آن را می سوزاند محافظت کرد.روشی که سرانجام اندیشیده شد کاهش سرعت فضاپیما به کمک روشن شدن موشک هایی در خلاف جهت حرکت بود.این موشک ها را موشک های سرعت گیر مینامند .همچنین مهندسان فضاپیما را به پوششی که حرارت را در هنگام ورود به جو جذب میکرد مجهز کردند.
و اینگونه پس از تلاش بسیار دانشمندان و آزمایش های بسیار فضانوردان در فضا راهپیمایی میکنند ..........................








































 به امید تحقق یافتن آرزوهای شما دوستان عزیز در هر زمینه
موفق باشین

نوشته شده در جمعه 88/11/30ساعت 5:14 عصر توسط محسن محرمی نظرات ( ) | |